Podanie - Lathendorth

Rekrut

no to teraz trzeba włączyć tryb ultra mega szybkiego koksu by w przyszłości nie brakło miejsca dla mnie <oczko>

Dziękuje i Pozdrawiam

Setnik

Spokojnie, miejsce zawsze sie znajdzie. Ale trenuj, im szybciej do nas dolaczysz, tym lepiej.

Dziesiętnik

DObra Gajowy jestem ZAAA hrhr ladnie...

Rekrut

Dzieje się to w niedalekiej przyszłości. Na rynek w Giran wchodzi, pewna postać odziana w szare płótno, widać że nie chce rzucać się w oczy handlującym na rynku. Podchodzi pod katedrę w Giran i siada na schodach do niej prowadzących. Swoimi doświadczonymi i bystrymi oczami spogląda na wszystkich przechodzących koło niego. Delikatnie zdjął nakrycie z głowy. Ludziom ukazała sie bujna, jasna czupryna z pod której wystawały sterczące uszy, mimo że jego wyraz twarzy się nie zmienił, biła od niego przyjaźń i chęć rozmowy. Dzieci zainteresowane elfem, które ostatnio nie odwiedzały miasta, powoli zbierały się wokół niego. Ten nagle zaczął, swoim donośnym ale ciepłym głosem, opowiadać niezwykłą historię.
Dawno temu, gdzieś na nieskończenie zielonych kresach bogini Evy, gdzie panowało szczęście, poszanowanie bliźniego i natury, codziennie urządzano w Operze Leśnej przepiękne festiwale, gdzie każdy mógł sprobować swoich sił, nie ważne czy umiał śpiewać czy też nie. Na koniec festiwalu występowała nadworna trupa Jakże Najjaśniejszej bogini Evy w której solistą był elf imieniem Lathendorth. Jego śpiew był tak wspaniały, że pod jego wpływem zapominano o troskach codzienności, chwila stawała się wiecznością i dla każdego marzenia stawały się rzeczywistością. Po jednym z takich występów do solisty podeszła sama bogini Eva i tak rzekła:
“Powinieneś bogom dziękować za taki głos, wiem też że to robisz, ale wiem też o twoim zamiłowaniu do walki na miecze i niejednokrotnie widziałam jak trenujesz z ojcem”.
Solista zaniemówił, gdyż to sama Jakże Najjaśniejsza bogini Eva do nie go przemówiła.
Bogini mówiła dalej:
“Moja głowa ma już okropnie dość tych strasznie sfałszowanych nut jakie dochodzą ze świata Allseron”, elf niezdarnie podrapał sie po głowie ale dalej nie wiedział co ma rzec...
“Z tegoż powodu iż znam twoje zamiłowanie do śpiewania i do walki mieczem, jako bogini proszę Cie o to byś zszedł na ziemię i pokazał jak się naprawdę śpiewa. Niestety muszę Cię zmartwić na ziemi będziesz sam, będziesz musiał zacząć wszystko od nowa, moja moc tam nie dosięga ale w świątyniach możesz kierować swoje prośby do mnie, które będą wysłuchane”. Elf nic nie zdążył powiedzieć tylko z miejsca zasnął.
Ocknął sie jako prawie naga istota pod Drzewem Matki nieopodal Wioski Elfów w świecie Allseron, gdzie znalazła go Nerupa. Zabrała przybysza do swojego domu, gdzie został przyodziany, nakarmiony. Przy okazji Lathendorth opowiedział swoją historię ale Nerupa nie chciała mu uwierzyć, pomyślała sobie, że nie ma nić gorszego na świecie od bredzącego leśnego elfa. Czym prędzej podarowała mu jakiś przytempawy sztylecik i kazała się wynosić.
Elf błąkając sie po lesie został zatrzymany przez strażników Leśnego Miasta i zaprowadzony przed oblicze najwyższego mistrza, który był odpowiednikiem króla. jako że lesne elfy są przyjaźnie nastawieni, z Lathendorthem obchodzili sie delikatnie, gdyż od obcego emanowała siła która która przyciągała do niego. Po krótkiej rozmowie z królem, pozwolono mu zostać w mieście. Zaoferowano mu nawet pomoc w poznaniu okolicy, zdobyciu pieniędzy i doświadczenia, dopóki nie znajdzie odpowiedniego bractwa, z którym ruszy na podbój świata Allseron. Na szczęście bogini Eva osadziła ducha Lathendortha w elfim ciele, tak że nie potrzebował zbyt wielkiego przeszkolenia w posługiwaniu się mieczem i tarczą. Wystarczył mały trening aby sobie przypomnieć co nie co. Widząc wielki zapał młodzika król postanowił zlecić mu zadanie, by chłopczyna sie nie marnował w mieście. Król wziął elfa do siebie. Przy wykwintnym posiłku, przy pięknej muzyce, król z pewną obawą zapytał sie, czy przybysz czuje sie na siłach by pomóc w codziennych troskach miasta. Ku zdumieniu mistrza elf przytaknął i poprosił o szczegóły zadania. Każdy przyszły rycerz zaczynał od podstaw więc i Lathendorth także. Król nakazał mu aby przez najbliższe kilka dni pomagał w obronie elfów zbierających w lesie owoce. Ostatnio wioskę nękały watahy wściekłych wilków i nie pozwalały spokojnie elfom pracować. To zadanie wyostrzyło u Latendortha wzrok i słuch. Gdyż w ściółce leśnej naprawdę trudno jest dostrzec wilka czyhającego na elfa. Elfy widzący wielkie zaangażowanie przybysza w pomoc, doceniali to, chwaląc go u króla.
Po kilku tygodniach takiej zabawy w elfa i wilka, na Lathendortha (już strażnika) spadło kolejne zadanie. Musiał ochraniać karawany kupców którzy używają pobliskiego gościńca do przemieszczania sie miedzy wioskami, gdyż ostatni znów wzmożony sie napaście mułowych goblinów. Na początek pod jego nadzór weszła tylko jedna mała dróżka ale potem stopniowo przejmował następne. Przy okazji w podzięce od mieszkańców wioski, dostał lepszą zbroje i miecz. Takie samotne patrolowanie gościńca, zaowocowało szkoleniem swojego głosu, którym bogini Eva obdarzyła Lathendortha. Pewnego razu gdy gościńcem jechała duża karawana kupców, zrobiło się dziwnie cicho, nagle pobliskie krzaki i drzewa zaczęły sie nierówno trząść. Strażnikowi to się nie podobało, bo jeszcze nigdy mułowe gobliny nie atakowały tak dużej karawany. Lathendorth wytężył swój wzrok i słuch. Ku jego zdziwieniu tuż przed nim wyłonił sie wielki, śmierdzący, ociekający śliną golum pod eskortą goblinów. Elfowi, gobliny nie przysporzyły wielkiego problemu ale nie wiedział jak dobrać się do olbrzyma. W zgiełku walk z niedobitkami goblinów strażnik kazał kupcom jak najszybciej odjechać gdy odciągnie goluma. Udało się mu zaciągnąć olbrzyma na pobliska łąkę. Jak wiadomo leśne elfy obdarzone są niezwykłą szybkością więc Lathendorth musiał uważać by wolno poruszający sie stwór, go nie zgubił. łąka okazała się jeszcze bardziej zdradziecka, gdyż jak sie okazało na jej końcu, pod wzniesieniem, była jama. Golumy są znane z nie za wielkiej inteligencji ale ten o dziwo nią błysną i zawołał swoja kompanie do pomocy. W tym samym momencie Lathendorth probował walczyć z olbrzymem, musiał z podwojona siłą zadawać ciosy by przebić grubą skórę. Po kilku machnięciach po golumie zaczęła cieknąć zielona maź, prawdopodobnie krew. Stwór widocznie już wycieńczony bieganiem za elfem zaczął niebywale głośno ryczeć i w tej samej chwili elf podbiegł, wbił miecz w piętę orka , ten już nie mógł ustać i z wielkim hukiem stoczył sie na ziemie. Lathendorth wielkim susem wskoczył na goluma i wbił mu miecz w serce. Zakończył cierpienie konającego stwora. W tedy z jamy zaczęły dobiegać odgłosy, szybkiego chodu, gdyż u golumów ciężko zaobserwować bieg. Elf dostrzegł, że nad wejściem do jamy zebrały sie spore kamienie, szybkim ruchem wyją miecz wbity w serce i rzucił nim w te kamienie, które poluzowały się, a rytmiczny chód olbrzymów sprawił ze kamienie osunęły się i zasypały wejście.
Taki czyn został bardzo sowicie wynagrodzony przez mieszkańców leśnej wioski jak i samego mistrza. Stwory te od dłuższego czasu zabijały leśną i hodowlana zwierzynę, czego elfy nie mogły zdzierżyć. Król nie mógł pozwolić by taki talent wojowniczy sie marnował. Pokazał mu ogłoszenie jaki kilka dni temu przywiózł posłaniec, który co jakiś czas przybywa do miast i nawołuje co mężniejszych by wstępowali do bractw które łączą sie w sojusze i walczą z jeszcze większymi stworami niż orki czy mułowe gobliny. Król opowiedział młodemu kadetowi, co nie co z życia takiego bractwa. Dzięki bractwu poznasz świat, stworzenia na nim żyjące, czeka cie wiele przygód.
Pokazał elfowi spis bractw, aby wybrał sobie jedno i nie mówiąc już nic pościł wioskę i podążał w stronę miasta. Lathendorth też tak zrobił. Po cichu opuścił wioskę, ale przysiągł sobie, że kiedyś tu wróci, a mieszkańcy prędzej czy później usłyszą o jego dokonaniach.
Kierując sie na pobliskie miasto, czytał jakie wymagania musi spełnić by dostać się do bractwa. Zmęczony już dłuższym marszem usiadł na pobliskim kamieniu i zaczął pisać podanie skierowane do Legionu w sojuszu Imperium. W najbliższym miesicie swój list kierowany do rady Legionu przekazał posłańcowi. Teraz pozostało tylko czekać na werdykt....

Ciąg dalszy historii nastąpi po ogłoszeniu werdyktu Razz

.

PS1. To takie pozakonkursowe opowiadanko Wink

PS2. Wiem że do Sapkowsiego jeszcze mi duuużo brakuje ale to moje własne dzieło powstałe w wolnych chwałach w pracy Wink

Więc proszę tego nie traktować jako nie wiadomo jakiej historii, to taka opowiastka z przymrużeniem oka, lekko nawiązująca do Alka i mojej postaci Laughing

mała edycja Very Happy

kilka słówek pozamieniałem, żeby nie odbierać jako ataki na pewną rase Rolling Eyes

prosiłem również by potraktować tę historię z przymróżeniem oka a nie podchodzić do niej osobiście
jeszcze nie zasiliłem waszych szeregów a już chcą mnie na arenie sprawzać Laughing

Za Imperium (wybaczcie ale nie mogłem sie powstrzymac Very Happy

)
Lathendorth

Setnik

Hehehe.... bedziem mieli wieszcza...

No. szybko, szybko do 40, zmieniaj klase i do Legionu.... hrhrh

Czekam na Ciebie

Jurydykator

Setnik

Herder jemu chodzilo o Orki, nie o Orkow. Jezeli chodzilo by mu o Orkow to napisal by "Orkowie", a napisal "Orki", czyli chodzi mu o te rybopodobne ssaki.

Gość

OMG bedziesz w klanie ewenementem:D

Rekrut

eee... ??? <drapie sie pogłowie>

nie rozumiem Confused

Stalowy Generał

Kobiety nie idzie zrozumiec Very Happy

Mówca plenarny

sws...sws...sws...SWS...<patrzy jakby mu ktos kanapke obiecal>

Sekretarz

Imperator